Historie

In 2014 was ik in de VS voor een bezoek aan familie, vrienden en trip voor een lange periode, na ruim een week bij familie op bezoek te zijn geweest, besloten we om aan onze trip te beginnen. (dit was niet mijn eerste keer om in de VS te zijn, al ruim 26 jaar )

In mijn vakantie kreeg ik slecht nieuws van het thuisfront, dat mijn Sussex hen ChaBoo was overleden. Dat zijn geen leuke berichten tijdens je vakantie.

Onderweg was ik aan het kijken op internet of ik weer aan Sussex kon komen, toen zag ik hier in de USA een prachtige kleurslag, die ik niet eerder had gezien in Europa.

Dus maar even kijken of we bij een fokker konden kijken, als dat mogelijk was. Via een Facebookgroep ’’ American Poultry’’ de vraag gesteld, wie deze kleurslag had. Er kwamen weinig reacties op terug. Na ruim een week kreeg ik uiteindelijk contact met een fokker, hij was lid van een speciale Sussex vereniging, alleen was deze fokker 15 uur rijden bij ons vandaan.

We waren net voorbij Elk City, in Oklahoma voorbij gegaan. De fokker wilde me wel helpen aan broed-eieren. We wijzigden onze route naar de regio van de fokker, we zijn letterlijk omgedraaid, om kijken en indien broedeieren van deze kleurslag mee te nemen.

Natuurlijk hadden we wat vertraging opgelopen door weg op brekingen. Met een trip van 15 uur en met 5 uur vertraging kwamen we dan eindelijk aan in het hotel, op een redelijke afstand van de fokker. In het hotel probeerde ik de fokker te bereiken, maar kreeg geen contact. Na wat stevig zoekwerk op het internet, kon ik het adres achterhalen. De volgende dag zijn we er gewoon naar toe gereden.

Zijn vrouw zat op de zitmaaier en vroeg ons wat we kwamen doen, ze kwam niet echt vriendelijk over. Toen ik haar vertelden dat we uit Nederland kwamen en dat haar man van de afspraak afwist, was het goed.

Na wat bijpraten, gingen we naar de Sussex kippen kijken. De fokker nam een grote emmer voer mee en vertelde ons om bij het grote hek te wachten.

Hij liep naar de stal een stukje verderop, hij opende daar de staldeuren. Ik weet niet hoeveel dieren daar uit kwamen, maar de Sussex kippen volgde de fokker. Ik schat dat er zo’n 50 stuks aan kwamen hobbelen, het kunnen er ook meer geweest zijn.

Het heeft me zo’n grote indruk gegeven, dat ik ter plekke, spontaan verliefd ben geworden op dit ras, met deze prachtige Wit Parelgrijze kleur.

Daarna zijn nog even een kleine berg op gelopen, waar de fokker nog een oude kleinere woning had staan, daar had hij zijn fok dieren zitten. Dit waren de volwassen dieren, maar wat waren ze mooi ! Het viel mij op, dat deze veel groter waren, dan mijn Chabootje. Maar dat maakte mij niet uit, ik was toch al verliefd.

Het was er best gezellig, maar lang-zamerhand werd het tijd, dat we weer verder moesten, want de terugreis naar het noorden duurde nog zeker 24 uur.

De broedeieren gingen in een koelbox tussen de voorstoelen in. We hadden al wat ijsblokjes en waterflessen gehaald, zodat de broedeieren hier op konden leggen om koel te houden. De trip ging regelrecht terug naar de familie in het noorden van Michigan. Het is rondom de grote steden altijd wel druk, zeker bij Detroit.

Eenmaal terug op onze bestemming, heb ik de koelkast in de garage in beslag genomen ;-) om de broedeieren koel te houden. Er is alles aan gedaan wat nodig was om die eieren heel thuis te krijgen. Veilig en wel. Er zijn 2 ther-mosflessen gekocht bij Wal-Mart en wat schuim. Ik pakte elk ei in met schuim en probeerde zo’n 5 eieren in elke thermosfles te krijgen.

Daarna stopte ik de thermosflessen in het midden van mijn koffer. Met veel kleding er omheen. Natuurlijk heb ik een berichtje achtergelaten in de thermosflessen, voor het geval deze open werden gemaakt. ‘’ Hatching eggs ‘’. We hadden een mooie en veilige vlucht terug naar Nederland. Het eerste wat ik deed, toen de koffers in de auto lagen, was de thermosflessen uit mijn koffer halen zodat ik er toezicht had op de eieren.

Bij thuiskomst heb ik de ther-mosflessen uren laten rusten, daarna draaide ik langzaam de ther-mosflessen open, beetje bij beetje.

's Avonds kon ik de broedeieren eruit halen. Alles zag er goed uit, niet gebroken of gescheurd. Dus met goede moed zijn we aan de slag gegaan. De broedeieren moesten nog even 24 uur rusten, voordat ze in de broedmachine gingen. Al snel kwam ik er achter, dat het al helemaal fout ging. Achteraf bleek dat de fokker zijn eieren niet elke dag ophaalde. Deze waren al bij hem gestart, mislukte actie, wat heel jammer is. Vaak hebben anderen mensen het niet eens door, dat er heel veel moeite en tijd in gestoken is, om de broedeieren op deze manier mee te nemen. Dan heb ik het ook nog niet eens wat het allemaal gekost heeft.

Na veel zoeken op het internet bleek dat deze kleurslag niet in Europa voorkwam. Dus ging mijn zoektocht opnieuw van start. Ik postte weer een bericht in diezelfde groep. Maar dan nu met de vraag, wie mij broedeieren zou kunnen sturen.

Hier kreeg ik een aantal berichten op, maar het probleem was de lange afstand en de vlucht. De verzending deed er 7 tot 10 dagen over. Dat betekende dat de eieren heel vers verzonden moest worden. Eieren rapen en nog die dezelfde dag verzenden, anders duurt de reis te lang om deze eieren nog uit te kunnen broeden.

Om een heel lang verhaal kort te maken, zijn er totaal 9 verzendingen geweest, waar niets is uitgekomen. Sommige fokkers weten niet eens hoe ze eieren moeten verpakken als ze een lange reis moeten maken. Natuurlijk waren er een aantal fokkers die de meest vreemde verhalen vertelden, waarom er geen eieren verzonden konden worden. Ik denk dat ik ze allemaal heb gehad in Amerika.

Na 18 maanden zoeken en vragen aan diverse fokkers, is er toch een speciaal persoon in mijn leven gekomen. Haar heb ik mijn verhaal verteld via de telefoon, het gesprek heeft zo'n 4 uur geduurd. Mijn wens om deze kleurslag van de Sussex Wit Parelgrijs Columbia uit de VS in mijn achter tuin te hebben lopen was haar snel duidelijk na mijn verhaal.

Ze kon het niet geloven, dat fokkers uit haar land zo moeilijk deden. Dit raakte haar diep vertelde ze mij. Ik ga het voor je doen, ik ga het voor je regelen. Ondertussen stuurde ik haar alvast de speciale verzenddoos om de broedeieren te kunnen versturen.

September 2015, een paar weken later, heeft ze een afspraak gemaakt bij een fokker en ze haalde de broed-eieren op. Deze broedeieren waren vers en werden goed verpakt met schuimrubber daarna in een doos van piepschuim. Er moest nog even gereden worden, om de doos met broedeieren op de post te doen. We konden het hele traject volgen, van Chicago naar Nederland.

Na 10 dagen zag ik via de website van Fedex, dat de broedeieren aan-gekomen waren in Nederland, echter moest ik nog eens 24 uur wachten tot ze vrij gegeven werden door de douane.

Dit soort dingen zijn dan wel heel spannend. De volgende dag kreeg ik broedeieren binnen. HOERA !!! Ze zijn er!! Deze broedeieren zagen er heel goed uit. Nu moesten ze nog eens 24 uur rusten en bijkomen van de reis, voordat ze in de broed-machine konden gaan. In totaal gingen er 9 broedeieren in.
Nu is het 10 dagen wachten of er wat te zien is. Er waren 6 van de 9 eieren bevrucht. Met spanning wachtten ik af tot de 15e dag. Bij het schouwen op 15e dag, was er voldoende leven te zien in de eieren. Nog 6 dagen te gaan.

Toen werd het de 21e dag: De kuikens in de eieren hadden niet echt veel zin om uit hun ei te komen. Alle afspraken waren afgezegd, zodat ik met mijn neus bij de broedmachine kon zijn.

De 22e dag was aangebroken, er was nog steeds niet veel te zien aan de buitenkant van de eieren. Ik wilde weten of er nog leven was in de eieren, heel voorzichtig met een stethoscoop kon ik geluiden horen in de eieren. Ze hielden de spanning er wel in. Maar in avond zag ik dan eindelijk wat leven in de broed-machine, er waren kleine gaatjes te zien !!

De 23e dag: Er waren 5 kuikens van de 6 eieren uitgekomen. In 1 ei was er geen leven meer te horen, het bleef stil. Het laatste kuiken in het ei, heeft het dus niet gered. We gaan door met 5 kuikens.
Met veel blijdschap waren er 5 mooie kuikens van de Sussex Wit Parelgrijs Columbia, die goed opgroeide.

Een kuiken had wat opstartproblemen Deze heeft wat extra zorg en voeding gekregen. Gelukkig knapte ze op. Na een week kon ze bij de andere kuikens gezet worden, ze had zelfs een naam gekregen, Miss Little.

Na een aantal weken waren ze al aardig groot geworden en moest er ruimte gemaakt worden in de grote blokhut. We gingen aan de slag, in een paar dagen was er een mooie plek voor de 5 kuikens gemaakt. Ze hadden het er goed naar hun zin.

In Jan 2016. De kuikens waren nu een paar maanden oud en bleven lekker groeien.

Ze konden op het veld lopen onder toezicht. Aan het begin van een avond ging ik nog even bij de kuikens kijken. Er was een haantje niet lekker en bleef op de grond zitten. Na onderzoek bleek deze een open wond te hebben aan zijn vleugel. Ik heb de dierenarts gebeld en we konden direct komen. De dierenarts vertelde mij, dat een open wond aan de vleugel moeilijk tot niet te genezen was. Er was altijd kans op veel complicaties bij een amputatie van de vleugel. Er is nog overleg geweest met een dierengenees-kundige, van de Universiteit Dier-geneeskunde in Utrecht, Ook daar hetzelfde verhaal vertelde.

Hierop hebben we besloten om hem in te laten slapen. We reden terug naar huis met een jonge dode haan in de armen. Het vermoeden is, dat tijdens het spreiden van de vleugel, een andere kuiken boven op gesprongen is. Door het gewicht van deze dieren, is dit niet zo gek. Nu moeten we verder met 4 kuikens, 2 hanen en 2 hennen.

Eind februari 2016, Little was niet lekker en ik liet de dierenarts komen. Deze heeft haar medicatie geven, maar die sloeg niet aan, het bleek niet voldoende te werken. Na een paar uur kreeg ook haar zusje problemen. Beide jonge hennen hebben het niet gered. Na een paar dagen ging het mij al duidelijk worden, er is een verkeerde in-schatting geweest van de dierenarts betreffende de medicatie. Hiermee begon ook mijn studie, in het behandelen van kippen.

Ik wilde dit niet nog een keer laten gebeuren. Achteraf heeft het me 18 maanden gekost om weer terug te komen waar ik op dat moment was.

We moesten doorgaan met 2 hanen. Ik heb toen een bericht geplaatst op facebook, dat ik op zoek was naar 3 Wit Zwart Columbia hennen en dat die wel een leeftijd moesten hebben dat ze aan de leg waren. Na paar weken had ik de juiste dames voor mijn hanen. Het moesten grote Sussex hennen zijn, die aardig aan de maat waren.

Mei 2016, De jonge dieren gingen via de deur opening naar buiten, terwijl ze een luik hadden. Tijdens het verschonen van het water ging één van de hanen tegen de vlakte. Ik liet alles vallen en rende naar de haan. Deze begon te schuimen uit zijn bek. Mijn vermoeden was een hartinfarct. Door even rustig met hem te gaan zitten en zijn luchtwegen schoon te houden, zo goed als ik kon, kreeg ik hem toch weer op de been. In de middag ging hij gewoon weer verder alsof er niets aan de hand was geweest. Echter 2 dagen later, kwam ik net te laat binnen in de blokhut en hij was net overleden.

We moesten door met een haan, die intussen ook een had naam gekregen, Mr C. (Deze had hij te danken aan de naam Coronation Sussex). Inmiddels waren de 2 nieuwe Wit Zwart Columbia hennen door de quaran-taineperiode van 8 weken heen. Ze hebben een aantal kuren gehad, zodat ik zeker wist dat ze niets hadden. De haan Mr C werd met de Wit Zwart Columbia hennen gekruist, de nakomelingen zouden er dan ook uit zien als Wit Zwart Columbia, maar de Parelgrijs kleur voor 50% vererven.

Omdat er 2 verschillende bloedlijnen zijn gebruikt, die geen familiebanden hadden, kreeg ik gelijk 2 bloedlijnen. De bevruchting was slecht, waardoor ik 150 broedeieren in de broed-machine moest doen. Daar zijn maar 9 kuikens uit gekomen. 4 kuikens van de 1e hen en 5 kuikens van de 2e hen. Gelukkig waren dat 2 hanen en 7 hennen. Hiermee ben ik verder ge-gaan om betere kwaliteit te fokken. In totaal zijn er nu 10 bloedlijnen. (Er zijn geen kippen meer van buitenaf nodig om verder te gaan. Ik kan mijn eigen bloedlijnen creeren.)

Op 21 november 2017 heb ik de laatste Wit Parelgrijze Columbia haan ( Mr C ) uit 2015 laten euthanaseren,

Deze heb ik 18 maanden behandeld om zijn leven zo goed mogelijk door te komen. In overleg met een pluimvee arts, is er besloten om hier een eind aan te maken. Op deze haan is sectie verricht, zodat ik te weten kon komen wat er nu daadwerkelijk aan de hand was.

Uit onderzoek bleek dat Mr C een bindweefselvergroeiing had op de hartkleppen, waardoor hij altijd een rochelende adem had. Ook is er naar zijn mannelijke organen gekeken, omdat de bevruchting heel slecht was. Het bleek dat zijn mannelijke organen veel te klein waren voor zo’n grote haan. Vandaar ook een slechte bevruchting.
Gelukkig heeft hij er toch nog voor gezorgd dat er een paar na-komelingen waren, waar ik verder mee kon komen.

Omdat er veel tegenslagen waren met de Wit Parelgrijs Columbia, heeft mijn vriendin Janet uit Engeland in 2016 als verrassing 6 broedeieren van de Sussex Wit Blauw Columbia naar Nederland gestuurd. Hier zijn 3 mooie kuikens uitgekomen, later bleek dat er geen haantje bij zat.

Ik heb aan vrienden in Engeland gevraagd of ze naar een grote, maar vooral een haan met goede kwaliteit wilde uitkijken Ik kreeg te horen dat dit maanden ging duren. Dat komt omdat ze in Engeland een probleem hebben met het houden van de grote Sussex dieren. De andere optie was, om er zelf één te kunnen genereren. Door een kleurcombinatie samen te stellen, zodat de 3 Wit Blauw Columbia dames een haan kregen, in hun eigen kleurslag.

In 2017 had ik bij mijn laatste uit-komst 2 Wit Blauwe Columbia hanen. Deze ging in 2018 ingezet worden om meer Sussex Wit Blauw Columbia's te genereren. Zodat deze nieuwe kleur-slag voor erkenning kon gaan in Nederland. De laatste optie is dan ook geslaagd. Er is één mooie haan over gebleven. Zijn naam is Mr Daniel.

Mr Daniel en zijn dames werden in de fokgroep gezet voor 2018.

De vraag was, gaat deze combinatie ook splash geven, dan zou dat betekenen, dat hij werkelijk de blauwe genen had. Vol spanning wachtte ik af tot de kuikens er waren. In het begin zie je niets, alleen maar dons. Na 2 weken kregen de kuikens wat kleurtjes, Wit Zwart Columbia, Wit Blauw Columbia en Witte kuikens. Ik had van deze splash wat anders verwacht. De witte kuikens waren inderdaad Splash kuikens. Mr Daniel is volledig Sussex Wit Blauw Columbia.

Het nageslacht van Mr. Daniel

Bij deze kuikens waren er ook mooie Sussex Wit Blauw Columbia dieren, er is toen besloten om deze dieren in te sturen op de Midden Drenthe Show in Beilen 2018 voor de erkenning.

Na ruim 3 jaar gefokt te hebben met de Sussex Wit Parelgrijs Columbia en de Sussex Wit Blauw Columbia, zijn dieren nu klaar voor om de dieren voor het eerst te laten zien aan het publiek.

Midden Drenthe Show 2018 Sussex Wit Parelgrijs Columbia